Νόμισμα – Τράπεζες – Ναΐτες Ιππότες

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ – ΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ;

Τα χρήματα στην εποχή μας είναι απλώς χαρτί. Δεν αντιστοιχούν σε καμία πραγματική αξία. Αρχικά, όταν είχε καθιερωθεί το εμπόριο αγαθών, τα νομίσματα που χρησιμοποιούνταν ενσωμάτωναν την ονομαστική τους αξία, δηλαδή ένα ασημένιο νόμισμα άξιζε όσο κόστιζε και το ασήμι από το οποίο ήταν κατασκευασμένο. Με λίγα λόγια υπήρχε απόλυτη αντιστοιχία αξίας και υλικού.

Φυσικά, επειδή στη φύση δεν υπάρχει καθορισμένη αξία ασημιού ή χρυσού, η τιμή καθορίζεται μόνο από την ζήτηση. Γι’ αυτό το λόγο οι πρώιμες κοινωνίες επέλεγαν να έχουν νομίσματα, κατασκευασμένα από υλικά που ήταν σπάνια και δυσεύρετα, ώστε να κρατούν τις τιμές σε μια φυσική σταθερότητα. Φανταστείτε να χρησιμοποιούσαν για νομίσματα απλές πέτρες ή κομμάτια ξύλου… ξαφνικά θα ήταν όλοι πλούσιοι και ευκατάστατοι.

Όταν κυκλοφορήσαν τα χαρτονομίσματά για πρώτη φορά, η ονομαστική τους αξία ήταν υπέρ-πολλαπλάσια του υλικού τους, του χαρτιού. Αυτή η πρακτική εφαρμόστηκε στην Ευρώπη περίπου στα τέλη του 15ου αιώνα μ.Χ. και στηρίζεται εξ ‘ολοκλήρου στην έννοια της τραπεζικής πίστης.
Ο κομιστής τους χαρτονομίσματος έχει εμπιστοσύνη ότι ο εκδότης του χαρτονομίσματος – η κεντρική τράπεζα – θα του καταβάλλει το ποσό που αναγράφεται πάνω στο χαρτονόμισμα.
Στην πραγματικότητα, τα χαρτονομίσματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανώνυμα νομικά έγγραφα που δεσμεύουν και υποχρεώνουν τη τράπεζα να πληρώσει τον κομιστή του χαρτονομίσματος.

Αλλά πως διασφαλίζεται ότι ο κομιστής θα πληρωθεί την αξία του χαρτονομίσματος;
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Παλαιότερα που κυκλοφορούσαν χρυσά νομίσματα, η αξία τους εξασφαλιζόταν από την αξία του ίδιου του μετάλλου. Ωστόσο, με την εξάπλωση των χαρτονομισμάτων ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία εγγύηση, μιας και αποτελούν απλά χαρτί. Ή ακόμα χειρότερα, δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένα.

Αυτό που τρέμουν οι σημερινές τράπεζες – ευχόμενες να μην συμβεί ποτέ – είναι οι μαζικές αναλήψεις χρημάτων, κάτι το οποίο συμβαίνει συνήθως σε περιπτώσεις πανικού ή και πολέμου.
Οι τράπεζες σήμερα δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρηματικό απόθεμα σε υλική υπόσταση, έτσι θα είναι ανίκανες να πληρώσουν τα χρήματα που απαιτούνται μαζικά στους καταθέτες.
Το τραπεζικό σύστημα καταρρέει μέσα σε μια στιγμή.

Για να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα, οι τράπεζες στην αρχή εξέδιδαν χαρτονομίσματα αξίας ισότιμης με την αξία του αποθέματος του κράτους σε χρυσό. Με αυτή τη μέθοδο όλα τα χαρτονομίσματα που κυκλοφορούσαν είχαν πραγματικό αντίκρισμα, ισάξιο με την αξία του χρυσού του κράτους. Αυτό γινόταν για να αποφευχθεί το συγκεκριμένο σενάριο. Αυτό το σύστημα βέβαια καταργήθηκε σχετικά πρόσφατα, με την βοήθεια των ευρέως χρησιμοποιούμενων πιστωτικών καρτών (πλαστικό χρήμα), καθώς και με πλέον ταχύτατη ψηφιοποίηση των οικονομικών συναλλαγών. Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να μειωθεί δραματικά η ποσότητα των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν, με αποτέλεσμα να διατίθενται πολύ μικρή ποσότητα χαρτονομισμάτων στις τράπεζες. Πλέον το χρήμα δεν είναι παρά μερικές μαύρες κουκίδες σε μια οθόνη υπολογιστή, και η κάθε πληρωμή που λαμβάνει χώρα δεν είναι παρά προσθαφαιρέσεις αριθμών μεταξύ υπολογιστών… δηλαδή όλα άυλα και ψεύτικα.

ΝΑΙΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ – ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών ή Πένητες Ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντος, όπως ήταν το επίσημο όνομα τους συνδέεται άρρηκτα με την Α’ Σταυροφορία του 1099 μ.Χ., όπου τα Ιεροσόλυμα περνούν σε χριστιανική κατοχή. Η ηγεσία περνάει στον, ιταλικής καταγωγής, κόμη Ούγο ντε Παγιέν. Το 1118 μ.Χ. ο Ούγος ντε Παγιέν εμφανίζεται μαζί με άλλους 8 ιππότες ενώπιον του βασιλιά του χριστιανικού βασιλείου Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνου Β’ και του προτείνει τη δημιουργία ενός χριστιανικού τάγματος που θα είχε ως στόχο την προστασία των προσκυνητών, οι οποίοι συνέρρεαν κατά χιλιάδες για να προσκυνήσουν στους Αγίους Τόπους, όπου εσταυρώθη και ανεστήθη ο Ιησούς Χριστός. Όμως το ταξίδι δεν ήταν ασφαλές, καθώς οι προσκυνητές συχνά δέχονταν ληστρικές επιθέσεις από τους Σαρακηνούς. Το Τάγμα των Ναϊτών λοιπόν, αποτελούμενο αρχικά από 9 ιππότες, είχε ως σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό βασίλειο των Ιεροσολύμων, προστατεύοντας το, από τις λεηλασίες των Σαρακηνών. Το κυριότερο πρόβλημα είναι: πως γίνεται 9 ιππότες να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά χιλιάδες Σαρακηνούς. Όλως παραδόξως, ο βασιλιάς δέχεται την πρόταση του για τη δημιουργία του Τάγματος και μάλιστα τους παραχωρεί ως κατάλυμα ένα τμήμα του ναού του Σολομώντα. Έτσι, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο Ναό του Αγίου Τάφου γεννιέται το θρυλικό Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών. Ως σφραγίδα του Τάγματος ορίζεται ένα άλογο το οποίο ιππεύουν 2 ιππότες, συμβολίζοντας έτσι την έμπρακτη αδελφοσύνη, αγνότητα και πενία του Τάγματος. Σύμφωνα με τους κανονισμούς τους, τα μέλη του Τάγματος οφείλουν να τρώνε ανά δυο από την ίδια γαβάθα και να κοιμούνται ανά 2 με μια κουβέρτα. Γύρω από τη σφραγίδα τους είναι χαραγμένη η λατινική έκφραση SIGILLUM MILITUM XRISTI – Σφραγίδα των στρατιωτών του Χριστού.

Όλα τα μυστικά Τάγματα είχαν στην πραγματικότητα δυο δόγματα, το φανερό και το κρυφό. Στην περίπτωση των Ναϊτών, το φανερό ήταν ο Ρωμαιοκαθολικισμός και το απόκρυφο ήταν ο Ιωαννισμός. Οι Ιωαννίτες ήταν μέλη μιας αγνωστικιστικής αίρεσης που λάτρευε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, πιστεύοντας ότι αυτός ήταν ο πρώτος από μια σειρά μυημένων οι οποίοι κατείχαν το μυστικό της ιερής γνώσης. Μια γνώση που πέρασε από τους ιερείς της Αιγύπτου στους Έλληνες φιλοσόφους, από τους Σουμέριους και τους Βαβυλώνιους ιερείς στους Χαλδαίους μάγους και από τον Αβραάμ στον Δαυίδ και στον βασιλιά Σολομώντα. Σε αυτή την αλυσίδα γνώσης, πρώτος στη σειρά που μυήθηκε στα ιερά μυστικά ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεύτερος ο Ιησούς Χριστός και τρίτος ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.

Φυσικά, αυτό που ήθελαν στη πραγματικότητα οι Ναΐτες ήταν να αποκτήσουν πρόσβαση στα ερείπια του αρχαίου ναού του Σολομώντα, καθώς και σε πολυάριθμα απόκρυφα και αιρετικά χειρόγραφα που υπήρχαν στους Αγίους Τόπους. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλώς πρόσχημα. Αφού έστησαν τη βάση τους πάνω από τα ερείπια του αρχαίου ναού, αντί να αρχίσουν να προστατεύουν τους προσκυνητές, αυτοί ξεκινούν τις ανασκαφές στα ερείπια του ναού, κατασκευάζοντας ένα τεράστιο υπόγειο δίκτυο στα έγκατα του ναού, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα.

Αργότερα, αφού τέλειωσαν με τις ανασκαφές και τις ανακαλύψεις στον αρχαίο ναό, οι Ναΐτες εξελίχθηκαν σε ένα επίλεκτο σώμα, μια στρατιωτική ελίτ της εποχής, με πολύ αυστηρούς και συγκεκριμένους κανόνες πολεμικής τακτικής. Απαγορευόταν να υποχωρήσουν στη μάχη πάρα μόνο εάν ο εχθρός ήταν τουλάχιστον τριπλάσιος. Το Τάγμα γίνεται όλο και πιο ισχυρό, καθώς στις τάξεις του στρατολογούνται διαρκώς νέοι ιππότες. Η ένταξη στο Τάγμα ήταν οριστική και αμετάκλητη. Από τη στιγμή που κάποιος ορκιζόταν, απαγορευόταν να αποχωρήσει και διατηρούσε όρκο απολυτής εχεμύθειας. Ακόμη και για την εξομολόγηση ήταν υποχρεωμένοι να απευθυνθούν μόνο στους Καπελάνους, τους εσωτερικούς ιερείς του Τάγματος. Στο μεταξύ, ο μέγας μαγίστρος Ούγος ντε Παγιέν ταξιδεύει σε όλη τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Σκωτία, κάνοντας το Τάγμα γνωστό σε όλη την Ευρώπη. Οι Ναΐτες γίνονται πάμπλουτοι συγκεντρώνοντας δωρεές από παντού και αρχίζουν να βλέπουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Συνειδητοποιούν ότι η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα όπλα αλλά στον έλεγχο του χρήματος. Κι έτσι, από μοναχοί-πολεμιστές μεταμορφώνονται σταδιακά σε πανευρωπαϊκούς τραπεζίτες, με τη βοήθεια της εκκλησίας.

• OMNE DATUM OPTIMUM
• MILITES TEMPLI
• MILITIA DEI

Αυτές είναι οι τρεις παπικές βούλες που έκαναν τους Ναΐτες παντοδύναμους. Σύμφωνα με αυτές, οι Ναΐτες μπορούσαν να διατηρήσουν όλα τα πολεμικά λάφυρα και να χτίζουν τις δίκες τους εκκλησίες. Με αυτό το τρόπο, όχι μόνο απαλλάσσονταν από την υποχρέωση καταβολής φορών, μα αποκτούν και το δικαίωμα να εισπράττουν οι ίδιοι τους φόρους της περιοχής που ήλεγχαν. Και το κυριότερο, δεν λογοδοτούσαν πια στο βασιλιά, ούτε στο πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, πάρα μόνο στον ίδιο τον πάπα.

Ξαφνικά οι άποροι στρατιώτες του Ναού παύουν να είναι και τόσο άποροι. Αντιθέτως, γίνονται κάθε μέρα και πλουσιότεροι. Καθοριστικό ρολό για την εξάπλωση τους έπαιξε η μεγαλοφυής ιδέα τους. Όπως προαναφέρθηκε, οι δρόμοι των προσκυνητών ήταν πάρα πολύ επικίνδυνοι. Το ταξίδι εκείνη την εποχή διαρκούσε μήνες ολόκληρους και με τις επιθέσεις των Σαρακηνών, εκτός από τη ζωή τους, κινδύνευαν τα χρήματα και τα κοσμήματα που είχαν πάνω τους. Η ιδέα τους ήταν απλή: Εάν οι προσκυνητές πάψουν να κουβαλούν μαζί τους χρήματα, ίσως οι Σαρακηνοί σταματήσουν τις επιθέσεις εναντίον τους. Έτσι, μετέτρεψαν κάθε βάση που είχαν χτίσει σε όλη την Ευρώπη σε τραπεζικά υποκαταστήματα. Και κάπως έτσι συστήνουν τη πρώτη τραπεζική εταιρία στο κόσμο. Ήταν οι πρώτοι που εφηύραν την ταξιδιωτική επιταγή. Ο προσκυνητής, πριν αναχωρήσει για τους Αγίους Τόπους, πήγαινε στη πλησιέστερη βάση-τράπεζα των Ναϊτών και κατέθετε ένα χρηματικό ποσό λαμβάνοντας ένα ισόποσο έγγραφο, κάτι σαν την σημερινή τραπεζική επιταγή. Όταν έφτανε στον προορισμό του, πήγαινε και εξαργύρωνε την επιταγή, αφού βέβαια οι Ναΐτες κρατούσαν μια προμήθεια για την εξυπηρέτηση τους.

Πολύ σύντομα, εκτός από τους προσκυνητές, εφαρμόζουν το σύστημα τους και στους εμπόρους που ταξιδεύουν ανά την Ευρώπη, αφού με αυτή τη μέθοδο οι έμποροι μείωναν τις πιθανότητες τους για ληστείες. Το έτος 1193 μ.Χ. οι Ναΐτες είναι βαθύπλουτοι, ένας τραπεζικός κολοσσός σε όλη την Ευρώπη, που αναπτύσσεται με ταχύτατο ρυθμό. Εννοείται πως δεν έχουν καμία σχέση πλέον με τους φτωχούς ιππότες που θα μοιράζονταν ένα άλογο και μια κουβέρτα. Μόνο η ένδυση τους παραμένει ίδια και απαράλλακτη – ο χαρακτηριστικός λευκός μανδύας με τον ερυθρό σταυρό.

Επικεφαλής του Τάγματος είναι ο Μέγας μαγίστρος, ο οποίος επιβλέπει όλες τις δραστηριότητες των Ναϊτών – τραπεζικές και στρατιωτικές – με τη βοήθεια του συμβουλίου με τίτλο “Σώμα των Ιερέων του Κανόνα”.

Η κυριαρχία τους διαρκεί περίπου 200 χρονιά, και σε αυτή τη περίοδο δανείζουν σε κάθε έμπορο και ευγενή σχεδόν ολόκληρης της Ευρώπης. Η οργάνωση τους και το σύστημα τους είναι εκπληκτικά παρόμοιο με το σημερινό, τηρώντας επακριβώς ιστορικό οικονομικών αρχείων και στέλνοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα στους πελάτες τους ενημερωτικές καταστάσεις για την κίνηση του λογαριασμού τους.

Παράλληλα με την τραπεζική τους αυτοκρατορία, οι Ναΐτες έχουν την άνεση να μελετούν με ευλάβεια τα απόκρυφα ευαγγέλια και κείμενα των γνωστικών της εποχής. Σταδιακά, καθώς συναναστρέφονται με διάφορους αιρετικούς και αποκρυφιστές της Ανατολής, γίνονται περισσότερο ανεκτικοί στη ανατολίτικη διδασκαλία και παραδόσεις και προσπαθούν να εισάγουν ανατολίτικα στοιχεία και στον κανόνα της καθολικής εκκλησίας. Αλλά περισσότερο στρέφουν το ενδιαφέρον τους στη Εβραϊκή Καμπάλα και σε διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, όπως ο Μανιχαϊσμός. Έτσι, κάτω από το πέπλο ενός χριστιανικού Τάγματος, δρούσε σιωπηλά μια αποκρυφιστική, μυστική οργάνωση με αιρετικά τελετουργικά και ένα κρυφό σχέδιο για την πλήρη υποταγή όλων των Ευρωπαϊκών χωρών, μέσω του δανεισμού σε βασιλείς – όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Ο Φίλιππος ο Ωραίος είναι αυτός που φαινομενικά θα βάλει φρένο στα σχέδια τους. Ο Φίλιππος, που είναι ήδη καταχρεωμένος στους Ναΐτες, συνειδητοποιεί ότι είναι εντελώς αδύνατο να τους ξεχρεώσει. Μαθαίνοντας για τους ιερούς κύκλους και τις απόκρυφες γνώσεις που διατηρούσαν οι Ναΐτες, θέλησε να ηγηθεί ο ίδιος. Για να το κατορθώσει αυτό, υπήρχε μόνο ένας τρόπος, να εισχωρήσει στο Τάγμα και εν συνέχεια να ανελιχθεί στις βαθμίδες έως ότου γίνει ο ίδιος Μέγας μαγίστρος. Ωστόσο ο Ζακ ντε Μολαί, που ήταν ο τότε Μέγας μαγίστρος του Τάγματος, αρνείται την ένταξη του στο Τάγμα. Ο Φίλιππος αμέσως επιχειρεί να προτείνει στον πάπα τη συγχώνευση των Ναϊτών με ένα άλλο χριστιανικό Τάγμα – τους Οσπιτάλιους Ιππότες, έχοντας ως δεύτερη σκέψη να θέσει επικεφαλής του νέου Τάγματος έναν από τους γιους του. Ο Ζακ ντε Μολαί έχοντας καταλάβει τον ελιγμό του Φίλιππου, αρνείται για δεύτερη φορά. Τότε ο Φίλιππος συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθεί στο Τάγμα, ποσό μάλλον να ηγηθεί αυτού. Οπότε αναγκάζεται να αλλάξει σχέδια, δοκιμάζοντας να καταστρέψει ολόκληρο το Τάγμα. Φυσικά αποφάσισε να τους χτυπήσει οικονομικά, προκαλώντας και εκμεταλλεύονται την κοινή γνώμη της Γαλλίας για την φορολογική ασυλία των Ναϊτών. Επίσης, προσπάθησε να τους δυσφημήσει με το γεγονός ότι ο Ναός και τα Ιεροσόλυμα έπεσαν ξανά υπό την κατοχή των Οθωμανών, αφότου τέλειωσαν οι Σταυροφορίες. Φυσικά, τους κατηγόρησε σφοδρώς και για τη απομάκρυνση του Τάγματος από την Χριστιανική θρησκεία και παράδοση. Ισχυριζόταν μάλιστα πως λάτρευαν και οργάνωναν τελετουργικές θυσίες στο πρόσωπο του Μπαφομέτ – τον τραγόμορφο δαίμονα ή αλλιώς τον Διάβολο της χριστιανικής θρησκείας. Στην ουσία κατηγορούσε ολόκληρο το Τάγμα των Ναϊτών πως έφυγε από τις αρχικές του ρίζες και έπαψαν τα μέλη του να αποτελούν ιππότες του Χριστού.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1307, ο Φίλιππος στέλνει, υπό συνθήκες απολυτής μυστικότητας, σφραγισμένες επιστολές στους δικαστές του, διατάζοντας τους, σε ένα μηνά ακριβώς, να συλλάβουν τους Ναΐτες Ιππότες. Πράγματι στις 13 Οκτωβρίου, σε μια απολυτά συγχρονισμένη επιχείρηση σε όλη τη Γαλλία, οι Ναΐτες Ιππότες συλλαμβάνονται και ανακρίνονται με βασανιστικές μεθόδους. Η πιο περίφημη μέθοδος – η στραπάντο – ο κατηγορούμενος, δεμένος πισθάγκωνα, αφήνεται να πέσει απότομα από μεγάλο ύψος, με αποτέλεσμα να σπάσουν όλα του τα κόκκαλα.

Μετά από φρικτά βασανιστήρια και αρκετούς θανάτους, ο Μέγας μαγίστρος ομολογεί και αποδέχεται όλες τις κατηγορίες εναντίον του. Τον Φίλιππο δεν τον ενδιέφερε απλά η αποδοχή των κατηγοριών, μιας και ήταν απόλυτα βέβαιος για αυτές, αλλά αυτό που σκόπευε ήταν να αποσπάσει πληροφορίες και να μάθει την απόκρυφη γνώση στην οποία είχαν μυηθεί οι Ναΐτες.

Οι βασανισμοί και οι φυλακίσεις συνεχίζονται επι 7 ολόκληρα χρονιά. Το 1314 μ.Χ. ο Ζακ ντε Μολαί, ενώ αποδεχόταν τις κατηγορίες, δεν λέει ούτε μια λέξη για τα μυστικά του Τάγματος. Ο Φίλιππος το παίρνει απόφαση ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε και στις 18 Μαρτίου 1314 τον καταδικάζει σε μαρτυρικό θάνατο, μαζί με κάποιους υψηλόβαθμους ιππότες του.

Ο Μέγας μαγίστρος, παρότι κυριολεκτικά σιγοψήνεται σε χαμηλή φωτιά, δεμένος πάνω σε μια σωρό από ξύλα, αρνείται μέχρι και την τελευταία στιγμή να μιλήσει. Μάλιστα λίγο πριν πεθάνει, καταράστηκε τον Φίλιππο ότι μέσα σε ένα χρόνο θα έδιναν λόγο στο Θεό για τα εγκλήματα τους.
Πράγματι στους επόμενους 8 μήνες, κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού, ο Φίλιππος κατασπαράχθηκε από ένα αγριόχοιρο. Οι τρεις γιοι του στη συνέχεια πέθαναν όλοι πρόωρα και χωρίς να αφήσουν γιους. Οι Λαϊκοί θρύλοι λένε ότι η κακή τύχη που είχε ο Φίλιππος και η οικογένεια του οφείλεται στις κατάρες του Ζακ ντε Μολαί, λίγο πριν πεθάνει στη πυρά.

ΟΙΚΟΣ ΜΕΔΙΚΩΝ (MEDICI) – ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΤΕΚΤΟΝΕΣ-ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ

Μυστήριο περιβάλλει την ιστορία του οίκου των Μεδίκων και την ενασχόληση τους με τον τραπεζικό τομέα εκείνης της εποχής. Οι Μέδικοι ήταν μια φτωχή οικογένεια από την αγροτική περιοχή της Τοσκάνης και ασχολούνταν κυρίως με τη βαφή και το εμπόριο μαλλιού. Δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τραπεζικές εργασίες. Εκείνη τη περίοδο μάλιστα υπήρχαν ήδη μεγάλες τραπεζικές οικογένειες με παγιωμένη εμπιστοσύνη, όπως οι Αλμπέρτι, οι Αλμπίτσι και οι Περούτσι, οι οποίοι είχαν υποκαταστήματα σχεδόν σε όλες τις σημαντικές πόλεις της Ιταλίας, καθώς και στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στη Κύπρο. Ξαφνικά εμφανίζονται οι Μέδικοι από το πουθενά και γίνονται σε πολύ λίγο χρόνο τραπεζική αυτοκρατορία, εξαφανίζοντας μάλιστα τους ανταγωνιστές τους.

Οι Μέδικοι ήταν λάτρεις της αλχημείας και της φιλοσοφίας, έτσι ίδρυσαν στη Φλωρεντία μία φιλοσοφική σχολή στα πρότυπα της Πλατωνικής ακαδημίας των Αθηνών. Η περίφημη νεοπλατωνική ακαδημία της Φλωρεντίας ιδρύθηκε από τον Κόζιμο Μέδικο, και έδρευε στην εξοχική κατοικία του – Villa di Careggi. Η σχολή αυτή αναμφίβολα απετέλεσε το λίκνο της Αναγέννησης, παρόλο που ορισμένοι αναφέρουν ότι ήταν απλώς βιτρίνα και στη πραγματικότητα ήταν ένας μυστικιστικός κύκλος φιλοσοφικής αναζήτησης. Στους ειδυλλιακούς κήπους της σχολής μυήθηκαν σπουδαίοι δάσκαλοι της Αναγέννησης που θαυμάζει μέχρι σήμερα όλος ο κόσμος – Μικελάντζελο, Ραφαήλ, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Τιτσιάνο.

Ο πρώτος υπεύθυνος της σχολής υπήρξε ο Βυζαντινός Πλήθων ο Γεμιστός που σε λίγο τον διαδέχθηκε ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, γνωστός μύστης του Ερμητισμού. Η σχολή βρίσκεται σε άνθιση και ο Κόζιμο δίνει εντολή στον Φιτσίνο να μεταφράσει τα έργα του Πλάτωνα. Καθώς είχε ξεκινήσει τη μετάφραση, ο Κόζιμο ξαφνικά τον διατάζει να σταματήσει τον Πλάτωνα και να μεταφράσει τα διάσπαρτα ερμητικά κείμενα που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Μαζί με τον Φιτσίνο, δίδασκε και ο καλύτερος μαθητής του, Πίκο ντε Μιράντολα. Αυτός προχώρησε βαθύτερα από το δάσκαλο του, φτάνοντας σε σημείο να ισχυριστεί πως μέσω της αλχημείας αποδεικνύεται η ύπαρξη του Θεού. Συνδύασε τον νεοπλατωνισμό με την Εβραϊκή Καμπάλα και Τορά καθώς και στοιχεία Χριστιανικής παράδοσης, δημιουργώντας ένα υβριδικό συνονθύλευμα – την Χριστιανική Καμπάλα. Αυτές του οι θέσεις εξόργισαν τον πάπα Ιννοκέντιο Η´ και ο Μιράντολα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο Παρίσι. Όμως μετά την μεσολάβηση των Μεδίκων απελευθερώνεται αμέσως και επιστρέφει στη Φλωρεντία. Παρά τις διώξεις εναντίον του, ο Μιράντολα παραμένει αμετανόητος και μάλιστα στο τέλος επιβάλλει και τις ιδέες του. Ο πάπας Αλέξανδρος ΣΤ´, που διαδέχεται τον Ιννοκέντιο Η´, αίρει την δυσαρέσκεια της καθολικής εκκλησίας απέναντι στον Μιράντολα. Η αναπάντεχη μεταστροφή του ίσως οφείλεται στην έφεση του προς τον αποκρυφισμό.

Μόλις χειροτονείται πάπας ο Αλέξανδρος ΣΤ´ δίνει παραγγελία στο γνωστό ζωγράφο Πιντουρίκιο να διακοσμήσει τα διαμερίσματα του στο Βατικανό με αναπαραστάσεις της θεάς Ίσιδας και του θεού Όσιρη και του ταύρου Άπη.

Οι Μέδικοι γνώριζαν πολύ καλά ότι τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την εκκλησία είναι τεράστια. Έτσι με την βοήθεια τους εκλέχθηκε ως πάπας ένας αδελφικός φίλος του Τζιοβάνι Μέδικου, ονόματι Μπαλτάσακι Κόσα. Τα περίπου τρία χρόνια που πρόλαβε ο Κόσα να μείνει στον παπικό θρόνο ήταν υπεραρκετά για να γίνουν οι Μέδικοι τραπεζίτες του Βατικανού και διαχειριστές της παπικής περιουσίας. Μετά από όλα αυτά, η οικογένεια απέκτησε τόσα κέρδη και δύναμη, που δε χρειαζόταν πια να βασίζεται σε άλλους πάπες, αφού εκλέγονταν οι ίδιοι πλέον.

Χάρη σε αυτούς τους αδίστακτους τραπεζίτες έγινε δυνατή η Αναγέννηση της Ιταλίας, και της υπόλοιπης Ευρώπης σταδιακά. Πασίγνωστα ονόματα καλλιτεχνών, επιστημόνων και φιλοσόφων οφείλουν την αναγνώριση τους στην αυλή των Μεδίκων και της ακαδημίας τους.

ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΝΑΙΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΔΙΚΩΝ

Στο παρεκκλήσι της Σινιορίας που βρίσκεται κοντά στο Παλάτι των Μεδίκων – Palazzo Vecchio – υπάρχει ένα άγαλμα του Αγίου Βερνάρδου, του κορυφαίου θεολόγου του 13ου αιώνα.

Ο Άγιος Βερνάρδος ήταν ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος που είχε μελετήσει σε βάθος την ελληνική φιλοσοφία. Όμως, εκτός από μέγιστος φιλόσοφος και θεολόγος, Ο Άγιος Βερνάρδος υπήρξε συγγενής του Αντρέ ντε Μοντμπάρ, ενός από τους 8 ιππότες οι οποίοι, μαζί με τον Ούγο ντε Παγιέν ιδρύσαν το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών. Πιο συγκεκριμένα, ο Αντρέ ντε Μοντμπάρ ήταν θείος του Αγίου Βερνάρδου, που ήταν ετεροθαλής αδελφός της μητέρας του Βερνάρδου, Αλέθ ντε Μοντμπάρ.

Ο Βερνάρδος απέκτησε στενή επαφή με το Τάγμα και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε πνευματικό διδάσκαλο τους. Στην πραγματικότητα, το Τάγμα όφειλε την ύπαρξη του σε αυτόν. Υποστήριζε σθεναρά τους Ναΐτες με πάθος και εξασφάλισε την επίσημη αναγνώριση του Τάγματος από τον πάπα. Επίσης, έγραψε το “Liber ad milites templi de laude novae militiae”, ένα κολακευτικό κείμενο στο οποίο εξυμνούσε τους Ναΐτες, περιγράφοντας τους ως πιο ήρεμους από αμνούς αλλά και πιο τρομακτικούς από λέοντες, λόγω της διττής υπόστασης τους ως μοναχοί και στρατιώτες. Δικό του έργο ήταν και το “The Latin Rule”, που καθόρισε το τυπικό του Τάγματος και τις βασικές αρχές λειτουργίας του. Με λίγα λογία ο Βερνάρδος ήταν ο μυστικός σύμβουλος των Ναϊτών και το μοναστήρι του στο Κλαιρβώ ήταν το πνευματικό κέντρο του Τάγματος. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Μέδικοι έχουν αφιερώσει στον μέντορα των Ναϊτών το πιο ιερό δωμάτιο του παλατιού τους.

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Νόμισμα < Νομίζω < Νόμος < Νέμω

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το (χαρτο)νόμισμα είναι κάτι το οποίο νομίζουμε πως είναι κάτι άλλο. Δηλαδή, ότι ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ έχει όντως αξία 50 ευρώ.

Ταυτοχρόνως όμως, το νόμισμα είναι και νομικό έγγραφο-δελτίο – μια άτυπη συμφωνία μεταξύ ενός πολίτη και μιας τράπεζας.

Πάνω στο χαρτονόμισμα του δολαρίου είναι τυπωμένη η λατινική φράση “Novus Ordo Seclorum”. Η λέξη Ordo, εκτός από Τάξη, σημαίνει και Τάγμα. Οπότε, μια άλλη εκδοχή της φράσης μεταφράζεται ως “Το Νέο Τάγμα των Αιώνων”.

Εδώ πλέον γίνεται ξεκάθαρη η διαφορά των εννοιών νόμιμος και δίκαιος

ΠΗΓΕΣ:
Birth of the Knights Templar Order
Order of Saint John of Jerusalem
Knights Templar and the origins of banking
Knights Templar papal bulls in Vatican
The Powerful Curse of Jacques de Molay

Σχολιάστε

Loading...